Οι στιχοι στα τραγούδια μου

Στις παρυφές του ουρανού

Στις παρυφές του ουρανού

μεστώνει το σκοτάδι

Και με τα χνώτα του βουνού

Μες το ολόφωτο του νου

Θα βρει γιορτή το χαδι

Ποτάμι θέλει η ψυχή

Μια θάλασσα η σκέψη

και της καρδιάς η αμυχή

Σαν αηδόνι να ηχεί

Προτού να σε στερέψει

Εσύ βαστάς στην ξενιτιά

Της πέτρας έχεις φλέβα

Και εγώ γηρεύω τη γητειά

Που κρύβετε μες τη φωτιά

Και στα νερά του Νέβα

Είσαι κοχύλι του Σινά

Ψυχάρι της ερήμου

Και ποιός χρησμός να μεριμνά

Όταν μου στέλνεις τα δεινά

Με χρώματα ονείρου

Στην κορυφή της προσμονής

Με τα πουλιά γυρνάω

Και σ΄ ενα νευμ΄ απαντοχής

Γράφω στη λάσπη της βροχής

Το πόσο σ΄αγαπάω

Πάνω στο κύμα περπατάς 

Και λάμνεις στον αέρα

Όπου κοιτάξω με χτυπάς

Σαν μια κλωστή σου με πετάς

Στης λησμονιάς την μέρα

Στον Ελικώνα τριγυρνώ

Κι ελλέβορο γυρεύω

Να δω το φως τ΄αληθινό

Στο μέσα δρόμο ν΄ανοιχτώ

Την πίκρα να παλεύω

Φευγάλα

Φωτογραφία Βασίλης Γόνης

Ήταν μονάχα θόρυβος

Τα λόγια που μου είπες

Τώρα το βλέπω μάτια μου

Που μ΄ έπνιξαν οι λύπες

Έχω την νύχτα σύντροφο

Φίλη και αδελφή μου

Να καταγράφει ερημιά

Κι άβυσσο στην αφή μου

Φευγάλα λένε τα παιδιά

Φευγιό οι πικραμένοι

Φυγή το λεν οι άτυχοι

Κι όλοι οι ξενιτεμένοι

Εγώ δεν το ονόμασα

Δεν ξέρω πως το λένε

Φεύγω τον κύκλο έκλεισα

Όλα εδω μου φταίνε

Στη βόλτα μου ο μισεμός

Περήφανα βαδίζει

Πλάι μου στέκει άφωνος

Κι ας μη το συνηθίζει

Φωτογραφία ήσουνα

Δεν το ΄χα καταλάβει

Φωτογραφία της στιγμής

Που βγήκαμ΄ ένα βράδυ.

Η δίψα της ψυχής

Σου στέλνω τα μηνύματα

Με της καρδιάς τα κύματα

Στων γλάρων την περιστροφή

Τα δίνεις για επιστροφή

Ψάχνει η δίψα της ψυχής

Τα μεταξένια σου τα χέρια

Σαν τις σταγόνες της βροχής

Που τρέφονται μ΄αστέρια

Γύρνα και κοίτα χαμηλά

Στα χαμολούλουδα του κόσμου

Εδώ ο πόνος μου μιλά

Και σ΄ έκρυψε εντός μου

Της νύχτας καταστρώματα

Ταξίδια και βιώματα

Χαράζουν οριογραμμές

Στο σώμα σου διαδρομές

Ωδή στις απόδημες ψυχές

Φωτογραφία Βασίλης Γόνης

Πάνω σε τοίχους συνθήματα αφήνεις

Τις νύχτες να σου κάνουν συντροφιά

Σε Ιλλυριούς μεθόριο δανείζεις

Καμένη γη και άπαρτη καρδιά

Και τη ζωή σου σαν ψέμα αποστηθίζεις

Στη κάτω μέρα δηλώθηκες σαν χτίστης

Και επιτάσσεις απόδημες ψυχές

Σε άσπρες ώρες παραμυθάς και μύστης

Χωρίς φειδώ μοιράζεις ενοχές

Και οξειδώνεις τα σίδερα που χτίζεις

Κάνεις κοιτώνα τις γειτονιές των πόθων

Το μαύρο άστρο σε ακολουθεί

Φωτογραφία Βασίλης Γόνης

Κι όλο διψάς στην Πλατεία Τεθνεώτων

Ηλεκτρική βροχή σ΄ακολουθεί

Ως κλειδοκράτορα όλων των απόντων

Έχεις χαράξει τον ήλιο με το νύχι

Πάνω στα στέκια της συγκομιδής

Κι όλο σηκώνεις τ΄αδιάβατα σου τείχη

Στέρφο το κλάμα στα δίχτυα μιας ωδής

Στην Ανθηδώνα ναυάγησες την τύχη

Σάλτο μορτάλε

Δρόμος μακρύς με αεράκι

Ρίχνω τις μέρες στο χαντάκι

Πατάω γκάζι στο σκοτάδι

Γυρεύω ΄κείνο σου το χάδι

Ξύλινα χέρια στο τιμόνι

Νύχτες η άσφαλτος λυτρώνει

Μεσ΄απο πηχυαίους τίτλους

Μόνο μαζί σου κάνω κύκλους

Να βρω τη δύναμη να μην γυρίσω πίσω

Και με τον ένα μου τροχό να συνεχίσω

Μες στο χαμό σάλτο μορτάλε

Χωρίς να ξέρω το φινάλε

Μα δίπλα απο τα φορτηγά

Το βλέμμα σου με οδηγά

Άπορες ώρες με μαλώνουν

Τα εργοτάξια με διώχνουν

Με μάτια ξάγρυπνα, σε πλάνη

Ο έρωτας νικά και χάνει

Κάνω τη σέλα αεροπλάνο

Όμως εσένα δεν σε φτάνω

Πετώ επάνω στην ομίχλη

Ψάχνω να βρω κι εγώ μια Κίρκη

Μια επιτόπου αναστροφή με συνεφέρει

Και το κιγκλιδωμα γυαλίζει σαν μαχαίρι

Θέλω κοντά σου να ΄ρθω πάλι

Είμαι στο μαύρο μου το χάλι

Στο δρόμο της επιστροφής

Γίνεσε πόνος της αφής

Την μηχανή μου έχω φίλη

Μπροστά στης ξενιτιάς την πύλη

Πατάω φρένο και θυμώνω

Κι απ΄το μηδέν ζητάω χρόνο

Τρελό παιδί ο έρωτας

Φωτογραφία Βασίλης Γόνης

Τρελό παιδί ο έρωτας

Γυρνάει κάθε βράδυ

Εκεί στα απόκρημνα πατά

Να προκαλεί τον Άδη

Ο έρωτας μια θάλασσα

Στα χείλη μου σταλάζει

Με μια σταγόνα μόνο μια

Καρδιές εξουσιάζει

Στην έρημο του έρωτα

Αφήνω τα σημάδια

Νυχτερινά ωράρια

Στης προσμονής τα βράδια

Η μοναξιά και ο έρωτας

Το ξέρω είν' αδέρφια

Όταν εκείνη με χτυπά

Εκείνος έχει κέφια

Κρητικό Πέλαγος

Θέλω ν' αλλάξουμε καρδιές
Την ξενιτιά να νιώσεις
Στην εξορία να βρεθείς
Μήπως και μετανιώσεις

Είσ' ένας υφαντής φωτός
Με δάχτυλα νερένια
Στη λησμονιά σηματωρός
Να μ' οδηγείς στα ξένα

Όλοι σε λένε έρωτα
Εγώ σε λέω κύμα
Και με τους χτύπους της καρδιάς
Εσύ ταιριάζεις ρίμα

Φαντάζομαι σε κι απορώ
Πως έχεις τέτοια χάρη
Του κύκνου δίνεις το χορό
Τον πόθο στο βαρκάρη

Εσύ ξανοίγεις τη ματιά
Εκείνη δεν σε βλέπει
Καρδιές ξοδεύεις στη φωτιά
Το χρόνο κάνεις λέπι

Στρόβιλο σέρνεις φωτεινό
Τρεμίζεις τη σελήνη
Και πριν λαλήσεις πετεινό
Η μοναξιά με πίνει

Είσ' ένας υφαντής φωτός
Που πλέκει ηλιαχτίδες
Σώμα ονείρου και λωτός
Γίνου στις καταιγίδες

Βγάζεις στα μυθικά νερά
Όσους με φως θα στέψεις
Μάτια τους πλάθεις φωτερά
Προτού να τους ληστέψεις

Θέλω ν' αλλάξουμε καρδιές
Κι εσύ να μαρτυρήσεις
Κι όσα ξενύχτια μου 'δωσες
Μ' αυτά κι εσύ να ζήσεις