Στο CD του Θωμά Σιώμου «Σκουριά στου έρωτα τη βρύση», που κυκλοφόρησε το 2010, ο Μαρίνος Καρβελάς έγραψε τους στίχους σε πέντε τραγούδια: «Πικρό ταξίδι», «Ερημικά αλώνια», «Κι αν είμαι μαζί σου», «Μικρός ο κόσμος μου» και «Του τρελού το βήμα».
Οι στίχοι των τραγουδιων:
Οι στίχοι των τραγουδιων:
«Πικρό ταξίδι»
Κρατά το ψέμα ο νοτιάς και στροβιλίζει
ψελλίζει ρότα σε απόκληρες ψυχές
παίζει τους ίσκιους στη ματιά μου με ορίζει
βάτοι που φλέγονται στις νύχτες οι σιωπές
αυτός ο κόσμος μου που ήσουν με φοβίζει
κι όσο κι αν κρύβεσαι τον γέμισες ρωγμές
Κι εγώ ρημάζω το κορμί κι άλλος πια είμαι
σ’ ένα τασάκι μ’ αποτσίγαρα σωρό
πέρασμα μ’ έκανες στο χτες μην τo αρνείσαι
σώμα καπνού που τις ανάσες σου φορώ
έμφυτη δίψα μου ποιος έκανε να είσαι
τι άλλο κρύβεται σε τούτο το θυμό
Μ' έχεις σκορπίσει και το λες στους τέσσερις ανέμους
και το πληρώνω ακριβά σαν τους σεσημασμένους
εσύ πλανιέσαι στο Θιβέτ με δυο ζωές συγχρόνως
λάγνα σκιά παίζεις στην ΕΤ και ξενυχτάω μόνος
Αργά στο δρόμο τριγυρνά κι ανεμοδέρνει
εκείνο τ’ όνειρο που λάβωσε το φως
ότι απέμεινε το άδικο το παίρνει
λάφυρο πρόστιμο κι ο πόνος πιο στυφός
και μες’ τη χλεύη σου το βήμα μου να γέρνει
πικρό ταξίδι που κατάντησε διωγμός
«Ερημικά αλώνια»
Θαρρώ πως περπατάς πάνω σε ήχους
ίχνος εσύ θαμπό σε καταιγίδα
είναι χαφιές ο νόστος στην ελπίδα
όταν σηκώνει στη μορφή σου τείχος
ανώνυμη στιγμή χτυπά στα ίσα
μετρώ τις αντοχές μου και δεν βγαίνω
δέσμιος στα πελάγη σου μαθαίνω
μόνος στων ματαιώσεων τα γείσα
Μη με ζητάς με κρύψανε τα χρόνια
στα βήματά σου πέτρωσε η λήθη
γιγάντωσε η δίνη σου στα στήθη
μέρα φθαρτή ζητώ να με λυτρώσει
σαν σώμα που το απέταξαν τα ήθη
κι οι άνεμοι σ’ ερημικά αλώνια
«Κι αν είμαι μαζί σου»,
Είμασταν γυμνοί πάνω στο κρεβάτι
χωρίς να το σκεφτώ σου έγραψα στην πλάτη
το σ’ αγαπώ με την αφή
κι έγιναν θαρρείς κύματα τα ρίγη
σε σώματα φωτιάς που ένα θαύμα σμίγει
πρωτόπλαστα σε λάβας γη
Κι αν είμαι μαζί σου σ’ ελεύθερη πτώση
δεν θέλω κανείς να με σώσει
δεν έχω πορεία
καμιά απορία
στα μάτια σου έχω νυχτώσει
έσβησα το χτες στου χρόνου τις αιώρες
μιλάνε τα κορμιά και ζήλεψαν οι ώρες
κάθε φιλί σου και γιορτή
έγιναν χορδές οι ζάρες στο σεντόνι
να πάλλεται το φως και να μ’ ελευθερώνει
σε μια αιώνια στιγμή
μην πεις το φινάλε ψυχή κι άλλη βάλε
να πιω μονορούφι τον κόσμο
στο τέλος να μείνει
μια ανάσα που δίνει
πνοή σε σκιά άδειου δρόμου
«Μικρός ο κόσμος μου»
Με κλείνεις σ’ ένα άδειο βλέμμα
σε δρόμο σκοτεινό με ρίχνεις
τους άνεμους ξανά θα λύνεις με το διωγμό
απόκληρος είναι ο χρόνος
σαν θέλει πάλι να σκορπίσει
σκουριά στου έρωτα τη βρύση στον ουρανό
μ’ αφήνεις σ’ ένα άδειο σπίτι
οι τοίχοι φέγγουν υποψίες
και της ψυχής τ’ αναστενάρια σαν ποταμός
σε ποιο τριγμό πέφτουν οι τίτλοι
στο ίδιο έργο θα σε βρίσκω
αφού το θες παίρνω το ρίσκο σαν ναυαγός
μικρός ο κόσμος μου κι εσύ απέξω
και μες’ την έχτρα σου ο στεναγμός
στου νου τ απόκρημνα θέλω να παίξω
να 'ρθει ο λυτρωμός και συ αντίλαλος
σηκώνω και τα δυο μου χέρια
και παραδίνομαι στη μοίρα
στο σώμα πέφτει η πορφύρα της λησμονιάς
απόηχοι γίναν τα λόγια
θηλιές που είχες ξεστομίσει
πανιά σχισμένα ήταν μίση της απονιάς
απόψε θέλω να σαλπάρω
μ’ αυτό το άυλο μου σώμα
στην έρημο σε κάποιο δώμα να θυμηθώ
ο πόθος μου να σε γιορτάσει
μ’ ένα θεόσταλτο τυφώνα
τη νύχτα να ‘ρθεις σε νυμφώνα κι ας βυθιστώ
«Του τρελού το βήμα»
Κρατά το ψέμα ο νοτιάς και στροβιλίζει
ψελλίζει ρότα σε απόκληρες ψυχές
παίζει τους ίσκιους στη ματιά μου με ορίζει
βάτοι που φλέγονται στις νύχτες οι σιωπές
αυτός ο κόσμος μου που ήσουν με φοβίζει
κι όσο κι αν κρύβεσαι τον γέμισες ρωγμές
Κι εγώ ρημάζω το κορμί κι άλλος πια είμαι
σ’ ένα τασάκι μ’ αποτσίγαρα σωρό
πέρασμα μ’ έκανες στο χτες μην τo αρνείσαι
σώμα καπνού που τις ανάσες σου φορώ
έμφυτη δίψα μου ποιος έκανε να είσαι
τι άλλο κρύβεται σε τούτο το θυμό
Μ' έχεις σκορπίσει και το λες στους τέσσερις ανέμους
και το πληρώνω ακριβά σαν τους σεσημασμένους
εσύ πλανιέσαι στο Θιβέτ με δυο ζωές συγχρόνως
λάγνα σκιά παίζεις στην ΕΤ και ξενυχτάω μόνος
Αργά στο δρόμο τριγυρνά κι ανεμοδέρνει
εκείνο τ’ όνειρο που λάβωσε το φως
ότι απέμεινε το άδικο το παίρνει
λάφυρο πρόστιμο κι ο πόνος πιο στυφός
και μες’ τη χλεύη σου το βήμα μου να γέρνει
πικρό ταξίδι που κατάντησε διωγμός
«Ερημικά αλώνια»
Θαρρώ πως περπατάς πάνω σε ήχους
ίχνος εσύ θαμπό σε καταιγίδα
είναι χαφιές ο νόστος στην ελπίδα
όταν σηκώνει στη μορφή σου τείχος
ανώνυμη στιγμή χτυπά στα ίσα
μετρώ τις αντοχές μου και δεν βγαίνω
δέσμιος στα πελάγη σου μαθαίνω
μόνος στων ματαιώσεων τα γείσα
Μη με ζητάς με κρύψανε τα χρόνια
στα βήματά σου πέτρωσε η λήθη
γιγάντωσε η δίνη σου στα στήθη
μέρα φθαρτή ζητώ να με λυτρώσει
σαν σώμα που το απέταξαν τα ήθη
κι οι άνεμοι σ’ ερημικά αλώνια
«Κι αν είμαι μαζί σου»,
Είμασταν γυμνοί πάνω στο κρεβάτι
χωρίς να το σκεφτώ σου έγραψα στην πλάτη
το σ’ αγαπώ με την αφή
κι έγιναν θαρρείς κύματα τα ρίγη
σε σώματα φωτιάς που ένα θαύμα σμίγει
πρωτόπλαστα σε λάβας γη
Κι αν είμαι μαζί σου σ’ ελεύθερη πτώση
δεν θέλω κανείς να με σώσει
δεν έχω πορεία
καμιά απορία
στα μάτια σου έχω νυχτώσει
έσβησα το χτες στου χρόνου τις αιώρες
μιλάνε τα κορμιά και ζήλεψαν οι ώρες
κάθε φιλί σου και γιορτή
έγιναν χορδές οι ζάρες στο σεντόνι
να πάλλεται το φως και να μ’ ελευθερώνει
σε μια αιώνια στιγμή
μην πεις το φινάλε ψυχή κι άλλη βάλε
να πιω μονορούφι τον κόσμο
στο τέλος να μείνει
μια ανάσα που δίνει
πνοή σε σκιά άδειου δρόμου
«Μικρός ο κόσμος μου»
Με κλείνεις σ’ ένα άδειο βλέμμα
σε δρόμο σκοτεινό με ρίχνεις
τους άνεμους ξανά θα λύνεις με το διωγμό
απόκληρος είναι ο χρόνος
σαν θέλει πάλι να σκορπίσει
σκουριά στου έρωτα τη βρύση στον ουρανό
μ’ αφήνεις σ’ ένα άδειο σπίτι
οι τοίχοι φέγγουν υποψίες
και της ψυχής τ’ αναστενάρια σαν ποταμός
σε ποιο τριγμό πέφτουν οι τίτλοι
στο ίδιο έργο θα σε βρίσκω
αφού το θες παίρνω το ρίσκο σαν ναυαγός
μικρός ο κόσμος μου κι εσύ απέξω
και μες’ την έχτρα σου ο στεναγμός
στου νου τ απόκρημνα θέλω να παίξω
να 'ρθει ο λυτρωμός και συ αντίλαλος
σηκώνω και τα δυο μου χέρια
και παραδίνομαι στη μοίρα
στο σώμα πέφτει η πορφύρα της λησμονιάς
απόηχοι γίναν τα λόγια
θηλιές που είχες ξεστομίσει
πανιά σχισμένα ήταν μίση της απονιάς
απόψε θέλω να σαλπάρω
μ’ αυτό το άυλο μου σώμα
στην έρημο σε κάποιο δώμα να θυμηθώ
ο πόθος μου να σε γιορτάσει
μ’ ένα θεόσταλτο τυφώνα
τη νύχτα να ‘ρθεις σε νυμφώνα κι ας βυθιστώ
«Του τρελού το βήμα»
Ό,τι τ’ όνειρο μου έδωσε ήταν του τρελού το βήμα
και οι μάχες με τον έρωτα γράφουν χρέη με το μήνα
όσες νύχτες με συνάντησες κάθε δάκρυ μου τις πίνει
και σε κάθε μου ξημέρωμα μια πλημμύρα έχει μείνει
Η ανάμνηση που άφησες χρωματίζει το σκοτάδι
και τα βέλη σου τα πύρινα μ’ έχουν βάλει για σημάδι
ποιο λιμάνι σε φυλάκισε ποια σκιά σε παραδέρνει
το παράλογο σε άρπαξε σε μακραίνει και σε φέρνει
Μου λες να ζω ξανά στα ψεύτικα
να τριγυρνώ μονάχος χωρίς εσένα
στης απουσίας σου τον πανικό
ν’ αποζητώ τα λίγα και τα χαμένα
Καθρεφτίζει μες’ το βλέμμα σου η σιωπή το μαύρο ρόδο
κι όλο κρύβεις μες τις σκέψεις σου της φυγής το κατευόδιο
στόμα εύφλεκτο μου χάρισες κι όλο πέφτω στην πυρά σου
σ’ ένα δρόμο πιο αδιάβατο που ζητά το πέρασμά σου
Ό,τι τ’ όνειρο μου έδωσε ήταν του τρελού το βήμα
και οι μάχες με τον έρωτα γράφουν χρέη με το μήνα
όσες νύχτες με συνάντησες κάθε δάκρυ μου τις πίνει
και σε κάθε μου ξημέρωμα μια πλημμύρα έχει μείνει
Κι εσύ σαν ένα με το όνειρο
στων αστεριών κι απόψε πεζοπόρος
να σ’ ανασαίνω σ’ ένα γυρισμό
του λυτρωμού να γίνεις σημαιοφόρος
και οι μάχες με τον έρωτα γράφουν χρέη με το μήνα
όσες νύχτες με συνάντησες κάθε δάκρυ μου τις πίνει
και σε κάθε μου ξημέρωμα μια πλημμύρα έχει μείνει
Η ανάμνηση που άφησες χρωματίζει το σκοτάδι
και τα βέλη σου τα πύρινα μ’ έχουν βάλει για σημάδι
ποιο λιμάνι σε φυλάκισε ποια σκιά σε παραδέρνει
το παράλογο σε άρπαξε σε μακραίνει και σε φέρνει
Μου λες να ζω ξανά στα ψεύτικα
να τριγυρνώ μονάχος χωρίς εσένα
στης απουσίας σου τον πανικό
ν’ αποζητώ τα λίγα και τα χαμένα
Καθρεφτίζει μες’ το βλέμμα σου η σιωπή το μαύρο ρόδο
κι όλο κρύβεις μες τις σκέψεις σου της φυγής το κατευόδιο
στόμα εύφλεκτο μου χάρισες κι όλο πέφτω στην πυρά σου
σ’ ένα δρόμο πιο αδιάβατο που ζητά το πέρασμά σου
Ό,τι τ’ όνειρο μου έδωσε ήταν του τρελού το βήμα
και οι μάχες με τον έρωτα γράφουν χρέη με το μήνα
όσες νύχτες με συνάντησες κάθε δάκρυ μου τις πίνει
και σε κάθε μου ξημέρωμα μια πλημμύρα έχει μείνει
Κι εσύ σαν ένα με το όνειρο
στων αστεριών κι απόψε πεζοπόρος
να σ’ ανασαίνω σ’ ένα γυρισμό
του λυτρωμού να γίνεις σημαιοφόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου